De verantwoordelijkheid van wetenschappers
Wat onze hele mensheid vóór alles nodig heeft, nu ze door een van de duistere perioden van haar geschiedenis gaat, waarin ook de verstandigste mensen het spoor bijster raken en niet weten waar ze hulp moeten zoeken, is de overtuiging dat geestelijke en morele waarden een werkelijkheid zijn, niet alleen in de wereld van de mens, maar in de hele natuur waarvan mensen ten slotte niets anders dan onafscheidelijke delen zijn.
Door de mens zijn geestelijke intuïtie terug te geven en het besef dat de natuur als geheel en in al haar delen bewust is, en wel in verschillende graden, van het geestelijke tot het stoffelijke, zal een tegenwicht worden gevormd voor het tragische verlies van zijn verantwoordelijkheidsgevoel, waarvoor het materialisme, het dode en zielloze mechanisme, in de vroegere wetenschap grotendeels verantwoordelijk is geweest, om maar te zwijgen van het materialisme en het dogmatisme van de georganiseerde kerkelijke macht.
Dit zijn in het algemeen de redenen waarom theosofen zoveel waarde hechten aan uitspraken van vooraanstaande wetenschappers die, voor hen die geleerden beschouwen als hun gids, de weg wijzen naar een geestelijke en intellectuele verjonging van de mensheid. Op de schouders van wetenschapsmensen rust een zware verantwoordelijkheid, juist omdat het publiek in hen gelooft als gids. Volgens mij zullen de wetenschappers van de toekomst, als ze eerlijk blijven en trouw aan hun prachtige werk, de hogepriesters van de natuur worden: hun tempel zal het universum zijn, hun altaar zal het altaar van de waarheid zijn en hun werk zal zijn de mensheid zowel geestelijk als intellectueel en materieel te dienen.