GdeP zoals ik me hem herinner
Ingrid van Mater
Ik heb herinneringen aan GdeP uit de tijd toen ik als kind de school bezocht in Point Loma. Hij begeleidde Katherine Tingley in vele functies, en zo nu en dan zagen we hem even als onze meisjesgroep op bezoek ging bij KT. Terwijl we de spiraalvormige trap opgingen naar de tweede verdieping van het hoofdkwartiergebouw om haar bloemen te brengen, ontmoetten we soms leden van haar Kabinet die naar beneden kwamen. Bij twee gelegenheden kwamen GdeP en kolonel Conger achter elkaar aan en tikten ieder van ons even op het hoofd bij wijze van groet. Dat gaf ons allen een prettig gevoel.
Nadat hij leider was geworden, zagen we hem vaker, bijvoorbeeld als hij zijn middagwandeling deed. Hij was opvallend, waardig en lang. Wanneer General Secretary Joe Fussell met hem terugkwam uit zijn kantoor, moest hij flink doorlopen en soms een paar stappen versnellen om GdeP met zijn lange stappen bij te houden. Als kinderen vonden we dit natuurlijk amusant!
Na de lezing van de spreker op openbare bijeenkomsten op zondagmiddag en nadat gelegenheid was gegeven voor een algemene discussie, ging GdeP vaak in op de uitnodiging om het podium te betreden. Vele malen sprak hij tot een volle zaal, en men kon de gespannen aandacht van de mensen voelen. In zijn toespraken kwam de theosofische filosofie tot leven en wierp hij licht op haar onbekende en technische aspecten. Hij was een boeiend spreker – welsprekend, krachtig, met een diepe stem.
In de onafgebroken vraag naar zijn werken zie ik een groeiende belangstelling voor universeel denken, en een honger naar waarheid die met de jaren steeds sterker en dieper wordt. Telkens opnieuw legde hij de nadruk op het belang om overeenkomstig onze hoogste idealen te leven en ten volle onze verantwoordelijkheid voor onszelf en voor de wereld te erkennen – een boodschap die we nog steeds nodig hebben wanneer we in deze nieuwe eeuw onze weg proberen te vinden.