Geconcentreerde aandacht
Hugh H. Harrison
Ik geloof dat het Shakespeares Hamlet was, die in zijn aandacht toeliet (of bewust stuurde) het rijk van uitersten binnen te treden om zich daar te concentreren op het vraagstuk van richtlijnen voor het leven. Het resultaat van die geconcentreerde aandacht was de formulering van de brandende vraag: ‘Zijn of niet zijn?’
Er wordt gezegd dat ook Mozes zijn aandacht toestond (of bewust stuurde) het rijk van uitersten binnen te treden om zich daar te concentreren op het vraagstuk van richtlijnen voor het leven. Het resultaat van zijn geconcentreerde aandacht waren de tien geboden. Het brandende braambos was daarbij een neveneffect.
In onze tijd was het de schrijver Richard Bach die zijn aandacht toestond (hij zou ontkennen dat hij haar stuurde) de wereld van uitersten binnen te gaan en zich te concentreren op het vraagstuk van de vrijheid. Het product van zijn geconcentreerde aandacht was het boek Jonathan Livingston Zeemeeuw. Het lijkt erop dat nieuwe en onverwachte dingen tot stand komen als mensen toelaten hun aandacht werkelijk op iets te concentreren (of haar bewust in die richting sturen). Richard Bach betoogde als hij in zijn gewone doen was, dat hij zelfs van het materiaal dat in zijn boek was verwerkt, bepaalde dingen niet geloofde.
Velen van ons herinneren zich experimenten met een vergrootglas, waarmee we zonnestralen concentreerden op een gedroogd blad of stukje papier. Het gevolg van het concentreren van zonnestralen (of was het van de aandacht van de zon?) op deze manier was een plotselinge vlam. Het vergrootglas, het blad en de zon konden dat niet alleen. In dit geval lijkt het duidelijk dat een mens zijn aandacht moest concentreren op de taak die voor hem lag om het vurige resultaat te bewerkstelligen.
Ik koos ervoor om de nadruk te leggen op ‘vurig’ om het feit te symboliseren, dat het concentreren van menselijke aandacht vergezeld gaat of de oorzaak is van het opwekken en ontladen van aanzienlijke hoeveelheden energie – die vereist zijn voor creatieve arbeid.
Geen wonder dat geleerden melding maken van een ongewoon gedrag van kwantumdeeltjes, wanneer deze uiterst kleine wezentjes worden onderworpen aan de energieën van geconcentreerde menselijke aandacht.
Doet dat, op macroniveau, wellicht denken aan de Big Bang? Toen Bewustzijn zijn aandacht concentreerde op zijn wens zichzelf te ervaren, had dit de manifestatie van de kosmos met al zijn evoluerende vormen tot gevolg.