Een bescheiden overwinning
Virginia George
Om de een of andere reden voel ik me verplicht dit op te schrijven: ineens worden zoveel dingen duidelijk – dat alles in het leven in elkaar past, en in de loop van de tijd zien we dat alles een doel heeft. Alles wat we holderdebolder hebben geleerd, komt uiteindelijk tot bloei, al zijn het telkens maar een paar bloemen tegelijk.
Het is allemaal de moeite waard! Zelfs een leven dat afgezaagd en erg gewoontjes lijkt, krijgt geleidelijk een andere en meer duidelijke betekenis. Tragische gebeurtenissen, iemand verliezen, een geliefde misschien, hebben ook hun plaats en passen in het patroon van ons wezen alsof ze daarin horen – wat natuurlijk ook zo is. Deze droevige momenten houden nooit op, maar we gaan inzien waarom ze plaatsvinden. Sommige uiterst pijnlijke dingen kunnen we niet goed onderzoeken vóór de panoramische terugblik bij het sterven ons toestaat de gebeurtenissen en kronkelwegen van ons leven en de oorzaken daarvan met een heldere en onpartijdige blik te bezien.
Het geleidelijk groeiende besef dat we inderdaad meer zullen gaan begrijpen van de essentie, het bezielende element van het leven, verlicht als een vonkje de sluimerende duisternis van ons onbewuste bestaan. Dit lijkt een van de voordelen te zijn van het ouder worden. De meesten van ons worden tijdens hun werkzame leven zo daardoor in beslag genomen dat we niet verder zoeken. Maar nu ontdek ik toch dat de gebeurtenissen in het leven, met al hun kronkelingen, stapjes terug, en doodlopende wegen, betekenis hebben.
Er zijn zoveel wegen die we kunnen inslaan, en omdat elke stap die we zetten door een onveranderlijke wet een reactie oplevert, kan het moeilijk worden onze karmische weg te zien. Met het verstrijken van de tijd kan er, als het lot ons gunstig gezind is, enig begrip bij ons gaan dagen. Ik doel niet op een verblindend licht dat onmiddellijk alles verheldert, maar veeleer het besef dat we langzamerhand iets gaan begrijpen.
Soms had ik het gevoel dat het een verspilling is om lessen die in een vorig leven zijn geleerd opnieuw te moeten leren, maar nu geloof ik dat we het pad van vorige levens voor een deel opnieuw moeten bewandelen om de gebeurtenissen in te prenten in de ziel. Zij die dat in hun jeugd doen, hebben inderdaad geluk, omdat zij in dit leven zoveel eerder kunnen beginnen nieuwe wegen uit te stippelen die in toekomstige levens weer zullen worden bewandeld en opnieuw worden ontdekt.
Nu we opnieuw hebben ingezien dat de blijvende kwaliteiten van mededogen, begrip, sympathie, welwillendheid en bovenal liefde fundamentele werkelijkheden zijn, zouden we bewust en daadwerkelijk kunnen beginnen die kwaliteiten in ons stoffelijke, mentale en emotionele bestaan tot uitdrukking te brengen. Dat wil niet zeggen dat we dat voortdurend kunnen; als dat zo was zouden we niet zwoegend en grotendeels blindelings het door ons gekozen pad gaan. Maar het is een grote steun te beseffen dat we ons langzamerhand enigszins bewust worden van deze lessen uit het verleden en dat we daarin enig inzicht verwerven.
Wat ik hier probeer over te brengen is alleen dat de zin van ons leven en het leven in het algemeen duidelijker wordt hoe verder we in ons leven komen; misschien vangen we een glimp op van de luister die er zal zijn aan het einde van dit verblijf op aarde. De meesten van ons hebben een lange weg voor zich, maar het is bemoedigend om te ontdekken dat we tenminste in de goede richting gaan!
Artikelen van Virginia V. George